Źródła Nevada Test Site
.

Alfred i Otto w NTS
Copyright: Dreamland Online 2002

   Wśród wielu opowieści znad jezior bez wody i obszarów bez nazwy mnożą się przeróżne, dziś można rzec, legendy, które równie dobrze i nawet zgodnie z prawdą można by rozpocząć jak klasyczne bajki. Tereny Nevada Test Site nie ustępują swoją niedostępnością nawet najbardziej strasznym miejscom ze smokami i innymi czarnymi charakterami, których istnienie podsycało jedynie naszą wyobraźnię. Legendy obrastały w kolejne uzupełnienia, nowe wątki i jeszcze ciekawsze spostrzeżenia, a ich zakończenia miały się uwiarygodniać stwierdzeniami typu: "tak naprawdę, to nie wiem co to było". Wiele z tych opowieści zakończyło swój żywot gdzieś w krainie cienia bajek i legend, niektóre pozostały, bo na bajki nie wyglądają albo nie potrafimy się z nimi rozstać.

   W 1994, a więc nie tak dawno temu, jedna z telewizji o zasięgu lokalnym (Las Vegas) wyprodukowała program, z jakże chwytliwym tematem o UFO. Byli świadkowie oraz tacy, którzy nie zamierzali ujawnić swojej tożsamości (mówię o ludziach spoza kręgu znajomych B. Lazara). Ich pseudonimy, najczęściej "Falcon", "Condor", "Hawk", brzmiały jakoś... Może lepiej by było z rybami, np. "Płastuga", "Flądra", "Szczupak"? Tak czy owak pojawiło się ich kilku, a niektórzy twierdzili co następuje:

   I w tym momencie prowadzący, może i słusznie, uważał, że sprawa nie jest już tak interesująca, skoro incydent w Roswell miał miejsce w 1947, a Area 51 powstała w 1955 roku. Coś tam nie pasowało, a skoro tak, to i relacjonujący je ludzie nie są godni należytej uwagi. Program zdobył jakieś tam miejsce w rankingach oglądalności i zajęto się innymi sprawami, jak uchwalanie kolejnego budżetu, czy malwersacjami w jednej z firm budowlanych w Las Vegas. Minęło trochę czasu, gdy sprawę ponownie rozgrzebali początkujący wtedy poszukiwacze: Agent "X" i Glenn Campbell. Dotarli do niektórych osób i wtedy okazało się, że telewizja, to takie miejsce, gdzie się mówi w ściśle określonym czasie na jakiś temat i nie zawsze można rzecz opowiedzieć dokładnie, ze szczegółami.

   Alfred w Nevada Test Site

   Alfred przybył do pracy w Atomic Test Site w 1961 i przebywał tu do roku 1964. Pracował jako obsługa techniczna podczas dokumentowania wybuchów atomowych w Test Site, innymi słowy jego zdanie polegało na wykonywaniu zdjęć próbnych wybuchów. Chociaż był młody (przed trzydziestką), legitymował się wysokim kodem dostępu (High Q), co pozwalało mu w miarę swobodnie poruszać się po terenie NTS, chociaż niektóre obszary, jak Groom Lake nie były dla niego dostępne (z pewnymi wyjątkami). Alfred został przydzielony do grupy Otto Krause, jednego z błyskotliwych naukowców niemieckich, którzy po II Wojnie Światowej w "cudowny" sposób znaleźli w Ameryce swoje miejsce (Program Paperclip). Otto pracował dla Lawrence Livermore Laboratories, a w NTS był jednym z fizyków nadzorujących testy z bronią jądrową. W okresach między próbami mieli mnóstwo czasu, który wypełniali rozmowami i grą w karty.

   Alfred dorastał w Farmington w pn.-zach. części Nowego Meksyku, gdzie w latach 40-tych głośno było o latających dyskach. Około roku 1949, gdy miał 8-9 lat, pierwszy raz zobaczył coś, co przypominało dysk na niebie. Stał wtedy przed szkołą. Wiele osób twierdziło wtedy, że widziało je przelatujące nad Farmington. Alfred pamięta jak wojskowi przyszli do jego domu i rozmawiali z ojcem na temat tego zajścia. Był to okres, kiedy prasę obiegły wkrótce informacje o katastrofie w pobliżu Aztec (Nowy Meksyk). The Farmington Daily News, lokalna gazeta napisała wtedy, że odkryto rozbity statek z uszkodzonym poszyciem, w którym można było zobaczyć ciała niewielkich istot. Następnego dnia po publikacji gazeta zdementowała sensacyjne doniesienia tłumacząc, że reporter padł ofiarą sprytnego oszustwa.

   Kilkanaście lat później, prawdopodobnie latem 1962 roku, Alfred wraz z innymi dwoma fizykami grali w karty w baraku należącym do tzw. Project Phisicist na terenie Area 9. Poniżej przedstawiam zapis wywiadu, jaki Alfred udzielił pisemku Desert Rat Glenn'a Campbell'a ( DR - Desert Rat)

   Alfred: Tak więc siedzieliśmy sobie któregoś wieczora przy stole, grając w karty. Opowiedziałem wtedy Otto moją historię z lat młodości z Farmington oraz to z gazetą i Aztec. Otto uśmiechnął się i powiedział, że był wtedy przydzielony do pracy w White Sands. Opowiedział nam o Roswell, a pamiętaj, że były to wczesne lata 60-te.

Alfred twierdzi, iż usłyszał o katastrofie w Roswell pierwszy raz i że dopiero Stanton Friedman "przypomniał" wszystkim temat pod koniec lat 70-tych.

Tak czy inaczej Otto powiedział, iż jeden dysk rozbił się w Roswell, drugi w Aztec. Obydwa statki zostały przeniesione do White Sands i umieszczone w hangarze. Otto nie widział żadnych ciał, ale rozmawiał z ludźmi, którzy twierdzili, iż ciała i jednego żywego przetransportowano do Area 51.

   DR: Czy powiedział, że przetransportowano obcego do Area 51?

   Alfred: Nie, użył słów Test Site, ale wszyscy wiedzą jakie miejsce jest związane z tym zwrotem. Jednakże nie słyszałem słów "Area 51". Było to jedyne miejsce, gdzie wojskowi mogli go zabrać. Tak mi się wydaje. Krause nie mówił kiedy to nastąpiło. Otto mówił, że ludziom z Test Site zajęło mnóstwo czasu odkrywanie spraw związanych z napędem. Było to bardziej tajne niż bomba atomowa. Jednakże samo UFO, jego istnienie nigdy nie było kwestią tajną, a w związku z tym Project Bluebook nie stanowił żadnej przykrywki, chociaż trudno było znaleźć kogoś, kto dałby wiarę w to, co tam było zapisane. Zatem praktycznie nikt w to nie wierzył, tymczasem wcześniej nikt nie wiedział nic na temat latających dysków.

Napęd i sterowanie dyskiem miało związek z siłami elektromagnetycznymi - Otto w przystępny sposób wytłumaczył Alfredowi zasadę działania i lotu UFO. Spodki, które uległy katastrofie mogły poruszać się jedynie w atmosferze, co miało związek z polem magnetycznym Ziemi. Alfred przypomniał sobie słowo "plazma", którego użył Otto w związku z objaśnianiem zasady działania napędu, ale nie pamiętał całego wywodu fizyka. Co więcej, Krause twierdził, że w roku 1962 uczeni przydzieleni do tego projektu, byli w stanie zbudować ziemskie-UFO. Wersja "ziemska" była na tyle duża, że mogła przenosić broń atomową.

Otto naśmiewał się z planów wojskowych, których celem stało się dostosowanie pojazdu do potrzeb wojska, a w szczególności, do możliwości przenoszenia głowic jądrowych. Jednakże problem był poważny, skoro nie można było latać nowym sprzętem w przestrzeni kosmicznej. Poza obszarem przyciągania ziemskiego dysk tracił swoje możliwości, stąd wszyscy doszli do wniosku, że statki musiały gdzieś mieć swój statek-matkę, który umożliwiał podróże w kosmosie. Zapytałem o sprawę przemieszczania się w poziomie - co jeśli będę chciał polecieć ze wschodu na zachód? Odpowiedź była prosta: no cóż, wiesz chyba co się dzieje gdy magnes odwrócisz biegunami, zaczyna odpychać i tak też dzieje się z napędem. W taki sposób mogli kontrolować kierunek lotu w poziomie.

Słowa te wywarły wielkie wrażenie na Alfredzie. Sprawy te, dotąd nie istniały w jego umyśle, teraz zaczął inaczej patrzeć na miejsce, w którym pracował.

Innym razem Otto z kpiną w głosie opowiadał o rakietach z głowicami atomowymi: poczekaj jeszcze trochę - mówił - wystarczy kilka, kilkanaście lat i już ich nie będzie albo przestaną być użyteczne jako coś, co startuje i leci w określone miejsce, by się rozbić nad celem. Skoro masz UFO, po co ci przestarzałe rakiety, które wymagają ciągłego nadzoru i są mało efektywne. Dlaczego? Ponieważ nie potrzebujemy tego typu technologii. Jedyne czego nam potrzeba to "wyjść wreszcie dalej w kosmos", a do tego potrzeba strasznych pieniędzy. Dlatego pod pretekstem obrony strategicznej przemyca się badania nad technologiami, które pozwolą wyjść nam daleko w kosmos. Kolejnym problemem związanym z nową technologią miała być utrata sterowności w związku z niektórymi zjawiskami na Ziemi, które trudno przewidzieć. Podobno nasza planeta ma sporo takich miejsc, nad którymi przelot nowym statkiem może być niebezpieczny ze względu na częściową lub całkowitą utratę sterowności. I to było obecnie (lata 60-te) głównym problemem, nad którym pracowali fizycy.

   Zachodni Texas - incydent w Levelland

   Podczas pracy w 1963 w Test Site Alfred otrzymał list od swoich krewnych mieszkających w pobliżu Lubbock (Texas). Wspominano tam o obserwacjach dziwnie zachowujących się obiektów na niebie oraz dołączonych było kilka wycinków lokalnej prasy (Avalanche Journal).

Tym razem rozgrywka w karty miała miejsce w Centrum Kontroli Testów "CP-1" w NTS. Alfred wspomniał Otto o wycinkach z gazety i dziwnych obserwacjach. Cała historia wywołała śmiech. Okazało się, że wojskowi otrzymali do testowania załogową wersję (3-osobową) latającego dysku i przeniesiono go na terytorium zachodniego Texasu, gdzie podobno warunki związane z magnetyzmem okazały się być wyjątkowo (?) sprzyjające do lotów próbnych. Otóż problem był tego rodzaju, że wszystko, co zbliżyło się do statku było silnie namagnetyzowane. Testy trwały kilka nocy i zakończyły się pozbawieniem miasta Levelland energii elektrycznej, co wywołało duże zainteresowanie przyczyną tego stanu rzeczy. Ludzie dzwonili do różnych instytucji: na policję, do stacji energetycznej, itp., opowiadając o dziwnym zachowaniu się ich samochodów (światła zaczynały zmniejszać intensywność świecenia, nastąpiły problemy z zapłonem, wskaźniki wskazywały niewłaściwe wielkości) oraz urządzeń gospodarstwa domowego. Niektórzy dzwoniąc na policję twierdzili, że widzieli UFO, które wykonywało zdumiewające manewry na niebie. Otto stwierdził, że chłopaki próbowali ujeżdżać nasze UFO, tylko, że im to słabo wychodziło. Wszystkie gazety donosiły o obserwacjach ludzi i o dziwnym zachowaniu się urządzeń oraz to, że domniemane UFO przyczyniło się prawdopodobnie do utraty zasilania w dwóch małych miasteczkach nieopodal. Otto twierdził, że najwyraźniej testy zostały przerwane, ponieważ wersja załogowa nie była w stanie manewrować w taki sposób, jak wersja bezzałogowa. Nie słyszało się później nic na temat tego typu badań i testów po incydencie teksańskim.

   DR: Czy miało to miejsce na początku czy końcu lat 60-tych?

   Alfred: Myślę, że incydent w Texasie miał miejsce gdzieś w okolicach roku 62 albo 63, chyba 63. Było to gdzieś w pd.-wsch. części Levelland. Natomiast nie pamiętam nazw dwóch miasteczek, ale przypominam sobie, że nawet miejscowy szeryf napisał raport ze swojej obserwacji.

  Obserwacje Alfreda

   Alfred nie wątpił w prawdomówność słów Otto, ponieważ sam był świadkiem lotów testowych statków w kształcie dysku nad Test Site. W czasie, gdy przebywał w Atomic Test Site, mógł bez przeszkód oglądać Groom Lake w oddali oraz czasem próby nocne w tym rejonie. Loty próbne zawsze odbywały się nocą, ale czasem widział dziwne obiekty również nad Yucca Flat - miejscu, gdzie testowano broń jądrową.

   DR: Czy zdarzyło ci się widzieć więcej niż jeden spodek jednocześnie?

   Alfred: Tak. Dwa albo trzy razy. Widziałem dwa lub trzy jednej nocy manewrujące nad Groom Lake. Zawsze gdy je widziałem było ich dwa lub trzy.

   DR: Czy miały jakiś kształt, czy były to tylko światła?

   Alfred: Nie, miały kształt. Były podobne do tych jakie pokazywałeś mi na zdjęciach.

   DR: Czy przypominały w kształcie spłaszczony dysk, czy były raczej "grubsze"?

   Alfred: Nie, nie były zupełnie płaskie. W górnej części miały wyraźną wypukłość, schodząc niżej zaczynały być płaskie, a na dnie ponownie można było zauważyć pewną wypukłość. Nigdy nie widziałem ich z bliska, ale kilka razy widziałem je nad Yucca Flat, gdy jechałem w stronę Mercury.

   DR: Czy widziałeś je wyłącznie w nocy jako światła na niebie?

   Alfred: Przeważnie w nocy, jednakże raz udało mi się zobaczyć je wczesnym wieczorem.

   DR: Były na niebie, czy widziałeś je na ziemi?

   Alfred: Widziałem je w locie, a raz wiszące tuż nad ziemią. Zadziwiające było to jak potrafiły się poruszać. Czasem znikały z pola widzenia w bardzo krótkim czasie, dosłownie w ciągu kilku sekund nie było ich widać całkowicie - również przez lornetkę. Wyglądało to tak, jakby je coś nagle odrzuciło, niesamowity widok.

(Lornetki nie były dozwolone na Nevada Test Site ale fotograf mógł ją nosić).

   DR: Czy w trakcie tych lotów było słychać jakiś huk, czy inny dźwięk, który towarzyszył dyskom w locie?

   Alfred: Tak, ale tylko w przez chwilę. Szybkość, o której wspomniałem dotyczyła lotu w górę. Potrafiły wzbić się nagle i zniknąć z pola widzenia, tak że ciężko było je utrzymać w polu widzenia lornetki. Nigdy nie widziałem nic równie szybkiego. Nawet najszybsze samoloty były o wiele wolniejsze od nich. I znowu, nie wiedziałem jaki był cel tego ustawicznego wznoszenia się i opadania. Miałem wrażenie, że potrafią poruszać się tylko w górę i w dół. Ale widziałem je także w ruchu horyzontalnym, jednak najczęściej było to bardzo szybkie wznoszenie się. Byłem wtedy młodym i trochę naiwnym chłopakiem i wszystko, co widziałem w tamtych dniach uważałem za coś niesamowitego, wielką tajemnicę, coś wielkiego.

Alfred opisywał fluorescencję pochodzącą od dysków jako "opalizujące zielonkawe światło".

   Alfred: Światło na pustyni potrafi wprowadzić w błąd, zwłaszcza latem.

   DR: Czy posiadały jakiś wyraźny kolor lub czy były wielokolorowe?

   Alfred: Oj nie, nie! Nie miały wielu kolorów, nie mieniły się wieloma kolorami. Mówiłem tylko, że raz przed wieczorem widziałem dysk, który wydawał się być w kolorze podobnym do samolotu.

   DR: To znaczy, że miały powłokę w kolorze połyskującego, powiedzmy, aluminium?

   Alfred: Tak, coś w tym stylu, jakby w kolorze myśliwca z aluminium. Ale jeśli chodzi o tę poświatę, to trudno mi powiedzieć, czy wywołana była przez światła zainstalowane w maszynie, czy też były wywołane siłami tarcia i nagrzewania się powierzchni jakiegoś specyficznego materiału, który mógł taką poświatę spowodować. Tłumaczyłem to sobie, że widzę poświatę, która powstała w wyniku sił tarcia, ale, naturalnie, mogłem się mylić. Ciekawą rzeczą związaną z UFO i jego obserwacjami, o których rozmawiałem z Otto tej nocy, było to, że sprawy te (pojawianie się dziwnych obiektów) nigdy nie były utajnione i nawet ludzie z czerwoną odznaką - bez kodu dostępu, mogli nie raz zapewne zobaczyć nad Test Site owe dziwne w kształcie obiekty. Trudno było tego nie widzieć, gdy praca trwała na przykład do późnych godzin nocnych.

   DR: Zatem dyskusja, o jakiej mowa, miała miejsce tylko jednej nocy podczas gry w karty?

   Alfred: Tak, rozmowa o statkach w kształcie dysku miała miejsce tylko raz.

   DR: Wywołała zapewne na tobie duże wrażenie?

   Alfred: O tak, zwłaszcza, że byłem tym wszystkim zafascynowany. Kilkakrotnie jeszcze rozmawialiśmy o tym później, ale już bez detali. Wtedy nasza rozmowa trwała bodaj dwie godziny albo nawet dłużej. W pewnym momencie przerwaliśmy nawet grę. Parę razy zdarzyło się wrócić do tego tematu, jednakże jak już powiedziałem bez szczegółów, zwłaszcza, że w grze uczestniczył później jeszcze inny fizyk, który był tym zainteresowany.

Alfred powiedział, że nie mówił o tej historii przez wiele lat.

   Alfred: Po odejściu z Test Site musiałem podpisać klauzulę tajności. Przez dziesięć lat nie mogłem wyjechać za granicę. Nie wolno mi było pojechać do Meksyku, czy Kanady. Nie mogłem uzyskać wizy, czy paszportu by móc swobodnie poruszać się po świecie. Dopiero po dwudziestu latach mogłem wybrać się do Europy na wycieczkę. Przez całe lata nie wolno mi było rozmawiać o tych sprawach z innymi ludźmi. Powiedziałem o tym jedynie mojej żonie i wypróbowanym przyjaciołom, ale dopiero kilka lat później. Milczałem nawet wtedy, gdy w telewizji zaczęto ujawniać niektóre rzeczy związane z UFO. Widziałem jeden taki program z facetem w masce i byłem zdumiony.

   DR: To był program UFO Cover-Up Live.

   Alfred: Condor... i jeszcze jeden facet, mówili o wydarzeniu w Roswell i o Area 51. Mówili właściwie o tym, co Otto powiedział mi dwadzieścia lat wcześniej. Mieli więcej informacji o tym... co zrobili obcy i jakie są ich zamiary. To wszystko zupełnie mnie nie zdziwiło. Takie rzeczy można sobie dopowiedzieć samemu, nie trzeba być w Area 51.

Alfred powiedział, że starał się odnaleźć osoby, z którymi rozmawiał podczas pamiętnej gry w karty w Nevada Test Site. Ponadto dowiedział się, że Otto zmarł w 1990r.

   Alfred: Pamiętam, że był jeszcze jeden fotograf w NTS, ale nie mogłem długo przypomnieć sobie jego nazwiska. W końcu jakoś do mnie doszło, że Vern (były współpracownik) również mógł wiele pamiętać z tamtych dni. Zapytałem go, czy pamięta tę noc, kiedy podczas gry w karty rozmawialiśmy o dyskach. Odpowiedział twierdząco. Pamiętał ten wieczór, ale jego zainteresowania leżały w innych miejscach. Vern'owi zależało na tym, aby stać się głównym fotografem w NTS. Rozmawiałem z nim, kiedy spotkaliśmy się w Vegas na rozmowie, gdy go w końcu odnalazłem. "To, co widziałem zostawało na miejscu. Nie taszczyłem tego do domu. Nie chciałem mieć głowy pełnej rzeczy, które mnie nie dotyczyły. Zależało mi na robocie. Z perspektywy lat mogę powiedzieć, że powinienem zwrócić większą uwagę na to, co mnie otaczało albo co słyszałem."

   DR: Czy Otto był w Area 51, czy przebywał tylko na terenie Nevada Test Site?

   Alfred: Kiedykolwiek go widziałem, zawsze był w NTS, ale było czasem z nami paru elektroników i ci akurat okresowo przebywali w Area 51. Nigdy z nimi nie rozmawiałem o bazie, ani na ten temat. Wszyscy wiedzieli, że jeśli ktoś dostał rozkaz wyjazdu, czy zmiany miejsca, jak to się nazywało, to nikt nie zadawał żadnych pytań. Tak było i pewnie w tej materii niewiele się zmieniło do dzisiaj. To zupełnie inny świat.

do strony poprzedniej