(S) Przez długi czas największe i najtrudniejsze do rozwiązania problemy tkwiły przy wlotach powietrza. Liczne próby nie przyniosły żadnego rozwiązania, chociaż nad tym zadaniem pracowały siły do zadań specjalnych. Przez jakiś czas wszyscy byli bliscy desperacji i gdy w końcu osiągnięto rozwiązanie, pracownicy przyjęli to z widoczną ulgą. W końcu, nie każdy samolot eksperymentalny o zaawansowanej technologii przetrwał okres lotów testowych. Istniała możliwość, że programowi OXCART również się nie uda, pomimo wielkich pieniędzy i wysiłku jakie w niego włożono.

(S) Kilka dat i danych posłuży jako wskaźnik postępów. Do końca 1963r. odbyły się 573 loty o łącznym czasie 765 godzin. Dziewięć samolotów było w trakcie inwentaryzowania. 20 lipca 1963r. samolot testowy po raz pierwszy osiągnął prędkość 3M. W listopadzie 3,2M (prędkość projektową) osiągnięto na pułapie 78.000 stóp. Najdłuższy nieprzerwany lot w warunkach zgodnych z projektem odbył się 3 lutego 1964r.; trwał do dziesięciu minut przy prędkości 3,2M na wysokości 83.000 stóp. Do końca 1964r. odbyło się 1160 lotów o łącznym czasie 1616 godzin. Dostępnych było wtedy 11 samolotów, z których cztery były zarezerwowane do testowania, a siedem przydzielono do oddziału.

(C) Dane te można przedstawić w inny sposób. Prędkość 2M osiągnięto po sześciu miesiącach latania; 3M po 15 miesiącach. Dwa lata po pierwszym locie samolot miał na koncie 38 godzin lotu z prędkością 2M, trzy godziny przy 2,6M i niespełna godzinę przy 3M. Po trzech latach czas lotu przy 2M wzrósł do 60 godzin, przy 2,6M do 33 godzin, a przy 3M do dziewięciu godzin. Jednakże, całkowity czas lotu przy prędkości 3M dotyczył samolotów testowych, natomiast samoloty odkomenderowane miały jeszcze ograniczenia do prędkości 2,9M.

(S) Jak pokazują dane, większość lotów nie trwała długo, mniej więcej nieco ponad godzinę każdy. Pierwotnie działo się tak, ponieważ dłuższe loty nie były potrzebne w tej fazie testowania. Co prawda jednak, im mniej widziano OXCART, tym lepiej - w ten sposób można było utrzymać dyskrecję. Jednak samolot o takich gabarytach i zdolnościach nie mógł tak po prostu pozostać niezauważony. Przy pełnej szybkości OXCART mógł pokonać zakręt o promieniu nie mniejszym niż 86 mil. Nie było mowy o trzymaniu się blisko lotniska; nawet możliwie najkrótsze loty wymagały ogromnego terytorium.

(S) Pierwszy lot o długim zasięgu i przy pełnej prędkości odbył się 27 stycznia 1965r., gdy jeden z samolotów testowych leciał przez godzinę i 40 minut, przy czym godzinę i 15 minut leciał z prędkością 3,1M. Całkowity zakres tego lotu wyniósł 2.580 mil morskich, na pułapach 75.600 i 80.000 stóp.

(U) Podczas tej fazy programu utracono jeszcze dwa samoloty. 9 lipca 1964r. Samolot Nr 133 podchodził do lądowania, gdy na pułapie 500 stóp i przy prędkości 200 węzłów zaczął gładko i stabilnie przechylać się na lewo. Pilot testowy Lockheed'a - Bill Park - nie mógł nic zrobić. Przy około 45-stopniowym kącie przechyłu, na pułapie 200 stóp katapultował się. Ledwie zdążył przechylić się wraz ze spadochronem do pionu, gdy stopami dotknął ziemi - w całej ryzykownej historii pilotażu testowego jemu właśnie udało się o włos uniknąć śmierci. Powodem tego wypadku było zamarznięcie serwa kontroli przechyłu. Nie było żadnych przecieków dotyczących tego wypadku.

(S) 28 grudnia 1965r. Samolot Nr 126 rozbił się natychmiast po starcie i uległ całkowitemu zniszczeniu. Odkomenderowany pilot Mele Vojvodich katapultował się bezpiecznie na pułapie 150 stóp. Komisja prowadząca śledztwo w sprawie tego wypadku stwierdziła, że elektryk nieprawidłowo połączył żyroskopy odpowiedzialne za przechyły w dół i w górę oraz za skręty w prawo i lewo - i w ten sposób spowodował odwrócenie kontrolek. Tym razem McCone nakazał, aby Biuro Ochrony przeprowadziło śledztwo mające zbadać możliwość sabotażu. Gdy nic takiego nie odkryto, wskazano na zwykłe niedbalstwo szczególnie, że już wcześniej producent tego żyroskopu ostrzegał, że istnieje możliwość odwrotnego połączenia. Nic jednak z tym nie zrobiono - nie pomalowano nawet połączeń na różne kolory, na co wskazywałyby elementarne środki ostrożności. Ponownie nikt nie dowiedział się o wypadku.

(S) Rok 1965 był świadkiem osiągnięcia apogeum aktywności na obszarze testowania. Zakończenie konstrukcji było uwieńczeniem osiągnięcia pełnych rozmiarów całego obszaru. Wszyscy odkomenderowani piloci zostali wykwalifikowani do latania przy prędkościach 3M. Populacja w tym miejscu sięgnęła liczby 1835. Kontrahenci pracowali na trzy zmiany. Firma Lockheed Constellations odbywała loty dzienne między fabryką w Burbank a bazą. Dwa loty C-47 odbywały się codziennie pomiędzy bazą a Las Vegas. Natomiast oficjele zastanawiali się jak, kiedy i gdzie wykorzystać OXCART w roli mu przypisanej.