(S) Na misję SR-71 miało składać się przeprowadzenie "rekonesansu pouderzeniowego", tzn. ocena sytuacji wroga po zrzuceniu bomby nuklearnej. Prawdopodobieństwo wykorzystania tego samolotu do takiego celu było dalekie od dużego, ale przecież SR-71 mógł również przeprowadzać zwykłe misje wywiadowcze. Jednakże dla tych celów program OXCART posiadał pewne wyraźne zalety. Samoloty tego programu miały miejsce tylko dla jednej osoby, zatem istniało miejsce na większy i lepszy aparat fotograficzny, jak również różnorodne urządzenia, które nie mogłyby zmieścić się na pokładzie SR-71. Z pewnością był to najbardziej efektywny samolot wywiadowczy jaki istniał do tej pory i prawdopodobnie jeszcze przez długie lata. Program był również kierowany przez cywilów i mógł być utrzymany w tajemnicy lub przynajmniej bez takiej liczby personelu i blasku, jaki zwykle towarzyszył operacjom Sił Powietrznych.

(S) Zamówienie samolotów SR-71 ułatwiło ścieżkę rozwoju programu OXCART, ponieważ oznaczało to, że cały ciężar finansowy będzie częściowo na barkach Sił Powietrznych, natomiast koszt jednego samolotu zostanie w pewien sposób zredukowany poprzez wyprodukowanie większej ilości. Niemniej jednak, na dłuższą metę istnienie SR-71 skazało program OXCART na zagładę z powodów głównie finansowych.

(S) W listopadzie 1965r., kiedy to program OXCART ostatecznie został uznany za gotowy do wykonywania zadań, rozpoczęły się również działania zmierzające do jego zamknięcia. W Biurze ds. Budżetu zaczęto rozprowadzać memorandum wyrażające zakłopotanie kosztami związanymi z programami A-12 oraz SR-71, zarówno przeszłymi jak i tymi, które były dopiero w fazie projektowej. Memorandum to kwestionowało żądanie całkowitej liczby samolotów reprezentujących połączone floty oraz wątpiło w potrzebę istnienia oddzielnej floty CIA (OXCART). W celu osiągnięcia dostatecznej redukcji przewidywanych kosztów, zaproponowano kilka alternatywnych rozwiązań. Jednak rekomendowanym rozwiązaniem było wygaszenie programu A-12 do września 1966r. oraz zaprzestanie prac nad samolotami SR-71. Kopie tego memorandum zostały wysłane do Departamentu Obrony oraz CIA. Zasugerowano im rozważenie podanych rozwiązań problemów finansowych. Jednakże Sekretarz Obrony odrzucił rozważenie tej propozycji, prawdopodobnie ze względu na fakt, że SR-71 nie byłby zdolny do wykonywania zadań do września 1966r.

(S) Ta kwestia została niezmieniona do lipca 1966r., gdy Biuro Budżetowe zaproponowało utworzenie specjalnej grupy, która zajęłaby się możliwościami zredukowania kosztów dotyczących programów OXCART oraz SR-71. Poproszono tę grupę o rozważenie następujących rozwiązań alternatywnych:

1. Zatrzymanie procesu rozdzielenia flot A-12 i SR-71, tj. zachowanie status quo.
2. Złączenie obu flot.
3. Przeniesienie misji OXCART wraz z samolotami do SAC.
4. Przeniesienie misji OXCART do SAC i zmagazynowanie samolotów A-12.
5. Przeniesienie misji OXCART do SAC i pozbycie się samolotów A-12.

(S) W skład grupy wchodzili: C.W. Fischer, Biuro Budżetowe, Herbert Bennington, Departament Obrony oraz John Paragosky z Centralnej Agencji Wywiadowczej.

(S) Grupa ta prowadziła swe badania do jesieni 1966r. i wyszła z propozycją trzech dodatkowych rozwiązań:

1. Zachować status quo i kontynuować prowadzenie obu flot na bieżących poziomach.
2. Zamknąć program A-12, ale zachować zdolność programu OXCART poprzez rozdzielenie samolotów Sr-71 pomiędzy SAC i CIA.
3. Zakończyć istnienie floty OXCART w styczniu 1968r. (zakładając, że SR-71 będą gotowe do podjęcia działań we wrześniu 1967r.) i przydzielić wszystkie misje flocie SR-71.

(S) 12 grudnia 1966r. w Biurze Budżetowym odbyło się spotkanie, w którym uczestniczyli: Helms, Shultze, Vance oraz Dr Hornig - Doradca Naukowy Prezydenta. Ludzie ci głosowali nad rozwiązaniami zaproponowanymi w raporcie Fischer-Bennington-Paragosky. Panowie Vance, Schultze i Hornig wybrali zakończenie istnienia floty OXCART, natomiast Helms był za rozdzieleniem floty SR-71 pomiędzy CIA i SAC. Biuro Budżetowe niezwłocznie przygotowało list do Prezydenta, w którym przedłożono tok działań zarekomendowany przez większość. Helms, różniąc się w swoich zapatrywaniach od większości, poprosił Zastępcę Szefa Wydziału ds. Nauki i Technologii, aby przygotował list do Prezydenta informujący o powodach zachowania misji wywiadowczych przez CIA.

(S) 16 grudnia Schultze podał Helms'owi szkic memorandum do Prezydenta, w którym proszono o decyzję albo o rozdzieleniu floty SR-71 pomiędzy CIA i SAC, albo o całkowitym wycofaniu się CIA z programu. Tym razem Helms odpowiedział, że nowe informacje o dużym znaczeniu dotyczące działania SR-71, przyciągnęły jego uwagę. Poprosił o kolejne spotkanie, po 1 stycznia, w celu zrewidowania faktów odnoszących się do sprawy. Poprosił również, aby memorandum skierowane do Prezydenta zostało wstrzymane do czasu zakończenia spotkania. Szczególnie zacytował wskazania mówiące, że program SR-71 ma poważne problemy techniczne, a zatem istnieją wątpliwości co do osiągnięcia przez niego gotowości operacyjnej do czasu zasugerowanego jako zakończenie programu A-12. Dlatego też Helms zmienił swoje zdanie i w pełni poparł utrzymanie działania floty A-12 programu OXCART sponsorowanego przez siły cywilne (CIA). Niemniej jednak, memorandum Biura Budżetowego zostało przekazane Prezydentowi, który 28 grudnia 1966r. przyjął rekomendacje Vance'a, Hornig'a oraz Schultze'a i nakazał zamknięcie programu OXCART do 1 stycznia 1968r.

(S) Decyzja ta oznaczała, że należy stworzyć plan systematycznego wygaszania programu. Po konsultacji z Dowództwem projektowym, Zastępca Sekretarza Obrony został poinformowany 10 stycznia 1967r., że cztery samoloty A-12 zostaną zmagazynowane w lipcu 1967, następne dwa do grudnia, natomiast ostatnie cztery do końca stycznia 1968. W maju Vance nakazał, aby SR-71 wzięły na siebie odpowiedzialność nieprzewidzianych wypadków w celu przeprowadzenia lotów nad Kubą zaczynając od 1 lipca 1967r. i przejęły podwójną zdolność działania nad południowo-wschodnią Azją oraz Kubą do 1 grudnia 1967r. Taka sytuacja pozwoliła na pokrycie się decyzji o wycofaniu programu OXCART i przejęciu odpowiedzialności przez SR-71.

(S) W międzyczasie, do 1 lipca 1967r. Oddział OXCART miał zachować zdolność do przeprowadzania misji operacyjnych, zarówno z przygotowanych miejsc poza krajem, jak i ze Stanów Zjednoczonych. Taki plan zawierał 15-dniową zdolność szybkiego reagowania dotyczącą przemieszczenia na Daleki Wschód oraz 7-dniową dotyczącą przeniesienia nad Kubę. Pomiędzy 1 lipca i 31 grudnia 1967r. flota byłaby gotowa do przeprowadzenia misji operacyjnych albo z przygotowanych wcześniej baz poza krajem, albo z baz na terenie kraju, ale nie z obu tych miejsc jednocześnie. Zdolność szybkiego reagowania do lotów nad Kubą lub przemieszczenia na Daleki Wschód również zostałaby zachowana.

(S) Wszystkie te transakcje i ustalenia pojawiły się zanim OXCART przeprowadził choćby jedną misję operacyjną czy zanim nawet został przeniesiony do Kadeny w celu wypełnienia zadania. Jak wynika z powyższych opisów, samolot po raz pierwszy wykonał zadanie zawarte w projektach nad Płn. Wietnamem ostatniego dnia maja 1967r. W następnych miesiącach samolot ten demonstrował zarówno swoje wyjątkowe zdolności techniczne, jak i kompetencje przy wykonywaniu wszelkich operacji. Gdy zaczęto mówić o wygaszaniu programu OXCART, wszyscy oficjele zaczęli odczuwać pewnego rodzaju niepokój. Zaniepokojenie okazali: Walt Rostow, Asystent Specjalny Prezydenta, kluczowe figury kongresowe, członkowie Prezydenckiego Biura ds. Wywiadu oraz Prezydenckiego Zespołu Doradczego ds. Nauki. Proces wygaszania programu pozostawał w tyle, a kwestia jego zamknięcia została ponownie otwarta.

(S) Nowe badania dotyczące wykonalności oraz kosztu kontynuowania programu OXCART zostały ukończone wiosną 1968r. Zaproponowano cztery nowe rozwiązania alternatywne:

1. Przenieść wszystkie samoloty OXCART do SAC do 31 października 1968r.; zastąpić Siły Powietrzne wsparciem kontrahenta tam, gdzie to możliwe; przenieść samoloty testowe A-12 na teren testu SR-71 (Area 51 - przyp.tłum.)
2. Przenieść OXCART tak, jak w rozwiązaniu1. powyżej oraz zmagazynować osiem SR-71.
3. Zamknąć bazę OXCART i połączyć flotę z SR-71 w Bazie Sił Powietrznych Beale w Kaliforni, przy czym CIA zachowuje kontrolę i kierownictwo.
4. Kontynuować operacje OXCART w dotychczasowej bazie pod kontrolą i kierownictwem CIA.

(S) Helms wyraził swoje reakcje na te rozwiązania w memorandum skierowanym do Nitze, Hornig'a oraz Flax'a w dniu 18 kwietnia 1968r. W dokumencie tym Helms pytał dlaczego, jeśli osiem samolotów SR-71 mogło być zmagazynowanych w jednej opcji, nie mogło się tak stać we wszystkich innych opcjach, z czego w każdym przypadku wynikały oszczędności. Dalej kwestionował mniejsze koszty wynikające z połączenia programu OXCART z SR-71 i nie zgodził się ze względów bezpieczeństwa z łączeniem obu flot. Ponad wszystko, jednakże, czuł że kluczową sprawą jest chęć zachowania zdolności do przeprowadzania tajnych misji wywiadowczych pod cywilnym kierownictwem. Według oceny Helms'a takie wymaganie istniało, zatem polecił, aby program OXCART był kontynuowany w swojej własnej bazie pod kierownictwem CIA.

(S) Pomimo tych wszystkich spóźnionych wysiłków, Sekretarz Obrony 16 maja 1968r. ponownie potwierdził pierwotną decyzję o zakończeniu Programu OXCART i zmagazynowaniu samolotów. Na cotygodniowym lunchu z głównymi doradcami 21 maja 1968r., Prezydent potwierdził decyzję Sekretarza Clifford'a.

(S) Na początku marca 1968r. samoloty USAF SR-71 zaczęły przybywać do Kadeny, by przejąć zobowiązania projektu BLACK SHIELD. Stopniowo A-12 stawał się gotowy do wsparcia SR-71. OXCART odbył swą ostatnią misję operacyjną 8 maja 1968r. nad Płn. Koreą, po czym Oddział z Kadeny miał wrócić do kraju. Dowództwo wybrało 8 czerwca 1968r. jako najwcześniejszą możliwą datę rozpoczęcia wycofywania. W międzyczasie samoloty A-12 miały być ograniczone do niezbędnej liczby zapewniającej bezpieczeństwo. Po przybyciu do Stanów Zjednoczonych samoloty BLACK SHIELD zostałyby zmagazynowane. Te, które już znajdowały się w bazie, zostałyby umieszczone w magazynach do 7 czerwca.

(S) Podczas swych ostatnich dni poza krajem OXCART otrzymał jeszcze jeden cios, tak niewytłumaczalny jak tragiczny. 4 czerwca samolot Nr 129 pilotowany przez Jack'a Weeks'a wyruszył z Kadeny na lot sprawdzający nowo zainstalowany silnik. Weeks'a słyszano z odległości 520 mil na wschód od Manili. Potem zniknął. Nic nie znaleziono. Nigdy nie podano powodu tego wypadku i sprawa ta pozostaje tajemnicą do dzisiaj. Ponownie, oficjalnie ogłoszono stratę samolotu SR-71 i bezpieczeństwo zachowano.

(S) Kilka dni później dwa pozostałe na Okinawie samoloty poleciały do Stanów i dołączyły do zmagazynowanych wcześniej członków rodziny OXCART.

(S) POSTSCRIPTUM

(S) Sumując:

Program OXCART trwał trochę ponad 10 lat, od zapoczątkowania w 1957r., poprzez pierwsze loty w 1962r. do zakończenia w 1968r. Lockheed wyprodukował 15 samolotów OXCART, trzy YF-12A oraz 31 SR-71. 49 ponaddźwiękowych samolotów zakończyło ponad 7.300 lotów, w tym 17.000 godzin w powietrzu. Ponad 2.400 godzin przy prędkości powyżej 3M. Pięć samolotów OXCART utracono w wypadkach; dwóch pilotów straciło życie, a dwóch ledwie uszło z życiem. Co więcej, podczas fazy testowania OXCART, dwa samoloty pościgowe F-101 nie dokończyły lotów.

(U) Główny cel programu - stworzenie samolotu wywiadowczego z bezprecedensową prędkością, zasięgiem i pułapem - został triumfalnie osiągnięty. Jednak można powiedzieć, że najważniejsze aspekty włożonego w program wysiłku leżały w półproduktach - postępie w projektach aerodynamicznych, działaniu silników, aparatach fotograficznych, przeciwdziałaniach elektronicznych, systemach podtrzymujących życie pilota, a przede wszystkim w przetapianiu, obróbce oraz kształtowaniu tytanu. Biorąc wszystko pod uwagę, było to pionierskie osiągnięcie.

(S) Podczas ceremonii w bazie w Newadzie 26 czerwca 1968r. Vice Admirał Rufus L. Taylor, Zastępca Dyrektora CIA odznaczył medalem CIA Intelligence Star for Valor pilotów Kenneth'a S. Collins'a, Ronald'a L. Layton'a, Francis'a J. Murray'a, Dennis'a B. Sullivan'a oraz Mele Vojvodich'a za uczestnictwo w operacji BLACK SHIELD. Wdowa po Jack'u W. Weeks'e przyjęła pośmiertną nagrodę dla tego pilota. The United States Air Force Legion of Merit został wręczony Pułkownikowi Slater'owi oraz jego Zastępcy, Pułkownikowi Maynard'owi N. Amundson'owi. The Air Force Outstanding Unit Award wręczono członkom Oddziału OXCART (SAS 1129 /Eskadra do Zadań Specjalnych/, Oddział 1) oraz jednostkom wspierającym USAF.

(U) Podczas ceremonii obecne były żony pilotów, zatem po raz pierwszy dowiedziały się czym zajmowali się ich mężowie. Kelly Johnson był gościem na tej uroczystości i ubolewał nad zakończeniem tego przedsięwzięcia. Johnson swoje nagrody otrzymał już wcześniej: był to Prezydencki Medal Wolności w 1964r. oraz 10 lutego 1966r. - Narodowy Medal Nauki od Prezydenta Johnson'a za wkład w bezpieczeństwo oraz rozwój aeronautyki